Sylvia’s blog 2020: “Voorzitter vzw op bezoek”

Maandagavond 9 maart landde onze voorzitter van de vzw op de luchthaven van Lomé. Ik ben hem gaan ophalen met de 4×4. Ondanks de duisternis tijdens de rit terug naar de brousse voelde ik me toch wat veiliger met hem in de wagen.

Onze kinderen mochten wat later opblijven in Joko Kope om voorzitter Dirk te kunnen verwelkomen. Voor vele van hen werd het een hartelijk weerzien. Dirk schrok wel hoeveel sommigen gegroeid waren sinds zijn vorig bezoek. Nadat hij alle 19 namen achterhaald had, konden de kinderen hun bed opzoeken want de volgende dag was het weer vroeg op. Hier in Togo start immers het dagelijks leven vroeg om zowat 5 uur.

Voor mij is het een extra drukke periode. Doordat één van de twee tata’s in ons kleuterschooltje Les Papillons niet meer komt wegens zwangerschap en er nog geen vervangster kon aangetrokken worden, moet ikzelf mee in de bres springen om 34 kleine ukken te begeleiden.

Makkelijk is dat niet want die kleintjes verstaan nog geen Frans, enkel hun moedertaal Ewe. Gelukkig heeft de overgebleven tata een natuurlijk leiderschap en weet zij de kleintjes onder controle te houden. Knap werk want enkelen zijn echt nog niet schoolrijp.

Maar toch moet ik daar zijn, zeker nadat een inspectie ter plaatse benadrukte dat de aanwezigheid van de directrice gewenst is. Ik bekijk het dan maar praktisch. Terwijl voorzitter Dirk de tata een handje toesteekt om de oudsten hun eerste letter ( e ) te leren schrijven, naai ik heel wat knopen van hun uniformpjes terug aan.

Omdat de nabijgelegen scholen (école primaire en collège) over geen water beschikken, komen om de paar dagen een viertal van de kids van Joko Kope die daar school lopen met een ton naar de kleuterschool om die te vullen. Maar ook in de kleuterschool is er momenteel geen stromend water. In de kleuterschool hebben we een tiental bidons van elk 25 liter. Op regelmatige basis ga ik na de schooluren met de kids die bidons, tegen betaling, vullen. Het is steeds een helse karwei om de bidons uit de wagen het magazijn binnen te sleuren. Gelukkig heeft Dirk dit tijdens zijn verblijf tweemaal kunnen meedoen. Hij heeft me beloofd om een oplossing voor het waterprobleem te onderzoeken.

Dirk maakte met fovi Vincent een rondgang in en rond het weeshuis om te bekijken welke herstellingen er nodig zijn. Een gebouw in de brousse is immers zwaar onderhevig aan de omstandigheden die een jaar met zich meebrengt, hitte en droogte met dan weer een zware regenperiode.

Tussendoor werkten de voorzitter en mezelf ook aan de voorbereiding van een vergadering die gaat plaats vinden met enkele ouders, grootouders, tuteurs (voogden) en sociale begeleiders van de kids van Joko Kope.
Het werd een vruchtbare vergadering die zaterdag. Voor Joko Togo waren aanwezig: fovi Vincent, voorzitter Dirk, M. Adamah (schooldirecteur) en mezelf. We ontvingen in totaal 15 ‘parents/tuteurs’. Voorzitter Dirk overliep het verslag van de vorige meeting. M. Adamah zorgde voor de vertaling van het Frans naar het Ewe want niet elke aanwezige heeft het Frans onder de knie. Er kwam heel wat aan bod. Voor de ietwat oudere kinderen werd er onder meer gesproken over hoe ze voor te bereiden op het moment dat zij het weeshuis dienen te verlaten. Affaires Sociales du Togo speelt immers met het idee om een maximum leeftijd op te leggen waarop een kind in een tehuis, dus ook Joko Kope, mag verblijven. In dat opzicht is het belangrijk dat de naasten van de kinderen wat meer op bezoek zouden komen. Gebaseerd op een suggestie van één van de voogden om tweemaal per jaar een reünie te houden, stelt voorzitter Dirk voor om deze te bezien als een soort ‘porte ouverte’ waarbij de nadruk ligt op zang, dans en spel voor, door en met de kinderen. Daarnaast worden individuele bezoekjes ook gepromoot.

En dan was het tijd om de kinderen er bij te halen. Zij startten met spontaan enkele liedjes te zingen. Dan mogen zij van mij in alle openheid hun hartje luchten. De trend is duidelijk dat zij zich gelukkig achten in ons weeshuis te mogen verblijven. Elk van de 19, ook de jongsten, mogen hun toekomstdroom uitdrukken. Van bakker over kok naar ambulancier, tandarts en zelfs piloot. Sommigen drukten duidelijk uit hoe ze hun droom wilden bereiken.
De samenkomst werd besloten met een heerlijke maaltijd voor allen, bereid door onze kokkin tata Jeanne. Het was ontroerend om te zien hoe de kinderen zich bij hun naasten of begeleiders mengden. Na het eten werd er nog even nagepraat en afscheid genomen.

Op zondag moesten de kinderen hun kamers opruimen en kuisen en voor school werken. In de late namiddag speelden de jongens een voetbalwedstrijdje waarbij Dirk als scheidsrechter optrad. De meisjes en ik supporterden. De uitslag was 1-1. Er werd dan nog wat dolle pret beleefd met enkele ballonnen. De leuke namiddag werd besloten met een wedstrijdje gooien naar de basketbalring.

Maar dan sijpelden stilaan onheilspellende berichten binnen over het Corona virus in België. Het werd ons snel duidelijk dat het menens was. Normaal gezien had ik met de voorzitter samen terug gereisd naar België. Maar de berichten dat ik bij mijn terugkeer naar Togo hier in quarantaine zou moeten, deed me huiveren. De terugvlucht van onze voorzitter bleek zelfs in gedrang te komen. Gevolg was dat de volgende dagen haast helemaal in het teken stonden om te kunnen vernemen wat er te doen zou zijn. Bij een bezoek aan de hoofdzetel van Brussels Airlines in Lomé bleek dat op woensdagavond de allerlaatste terugvlucht naar België vanuit Lomé zou plaats vinden. Dus moest Dirk zijn ticket omboeken om nog thuis te geraken. Ondertussen was het allang een uitgemaakte zaak dat ik absoluut niet naar België kon afreizen. Terugkeren zou immers onmogelijk zijn. Dus werd mijn ticket in wacht gezet. Dommage.

Zo eindigde het bezoek van onze voorzitter volledig gebukt onder de gevolgen van het Corona virus in Europa. Hoewel nu ook hier (Togo, Benin, Burkina Faso, Ghana, …) besmettingen werden vastgesteld, met zelfs een dode in Benin. Ik mag er niet aan denken dat het virus ook West-Afrika in de greep krijgt. De beperkte tot onbestaande gezondheidszorg in de regio doet immers het ergste vrezen.

Na het geruststellende nieuws dat de voorzitter veilig in België is aangekomen, ontving ik het bericht dat de scholen in Togo als preventieve maatregel gesloten blijven. Dat stemt me toch enigszins tevreden.

Houd jullie allemaal sterk in België !

Sylvia